Ik verdiende het niet
Vanaf 2010 ging ik ziekenhuis in en uit voor onderzoeken. Mijn diagnose MS werd vastgesteld in juni 2012. Ik kan mezelf nog goed herinneren wat de neuroloog zei toen hij mij weer in een MRI wou schuiven. “jij vertoont symptomen van MS”. Om eerlijk te zijn wist ik vrij weinig van MS en dacht meteen dit kan niet waar zijn. Ik dacht ook, dit verdien ik niet! Waarom overkomt mij dit nu weer? Ik heb net mijn leven weer op de rit en dan valt alles weer uit elkaar. Hoe ga ik dit nu weer overleven?

Ik had plannen
Als kind kon ik mezelf later zien als zakenman met een goede carrière. Nu had ik eindelijk de baan en een werkgever waar ik op mijn plek zat. Een werkgever waarmee ik kon sparren en die mij vertrouwd. Ik had een eigen kantoor met ondersteunende collega’s voor de afdeling. Ik was van plan om te blijven groeien en uiteindelijk het bedrijf over te nemen. Maar door de toenemende klachten en stress (ms klachten) was het niet meer vol te houden. Ik moest mezelf vaak ziek melden. Totdat er een langdurige ziekmelding kwam, die doorliep totdat ik ziek uit dient ging.

Werken is mijn passie
Ik ben altijd een harde werker geweest. Dit werd ook altijd tegen mijn moeder verteld als ze haar zagen. Ik woon in een klein dorp dus iedereen kent elkaar. Pas later in mijn leven kwam ik erachter dat het ook echt zo was. Collega’s die de kantjes er vanaf liepen, niet bereid waren tot extra inspanning en altijd maar klaagde. Het was nooit goed en al zeker niet genoeg. Na de diagnose MS begon ik steeds meer het onrecht te voelen. Zoveel gezonde mensen die er geen zin in hebben, en ik wou wel maar was ziek! Dat ging er bij mij niet in. Dit zorgde voor frustratie en woede naar mensen. Ik had geen zin meer om te luisteren naar hun geklaag en gezeur. Wil je ruilen? Jij MS en ik gezond? Dan ga ik het werk wel doen.

Ik was nog niet klaar was voor re-integratie
Het was voor het UWV (de verzekeringsarts) meteen duidelijk, ik was nog niet klaar voor re-integratie. Eerst moest er in mijn leven rust, balans en herstel komen. Juist door acceptatie, en dat is iets wat ik toen niet kon. Ik was vooral druk bezig met negeren en boos zijn. Mijn acceptatie problematiek, zoals dat werd benoemd door mijn neuroloog was enorm.

Acceptatie kwam pas later
Ik ben van mening dat acceptie geen oplossing is het begin stadium van een diagnose MS. Specialisten willen vaak dat je dit zo snel mogelijk gaat doen. Je zal en je moet het accepteren. En juist dit ging er bij mij niet in. Ik bepaal zelf wel of ik de diagnose MS ga accepteren, het is mijn leven! Het was pas ongeveer 3 jaar later toen ik het een klein beetje begon te accepteren. Ik zette de deur van acceptatie op een kiertje. 

Wat was er achter die deur te zien? Wat zou acceptatie voor mij betekenen? Zou ik hiervan kunnen terugkomen? Zou het bevrijdend zijn? Ik accepteer nu mijn MS voor 80% en met die andere 20% geef ik mezelf de vrijheid om ze af en toe te negeren, boos te worden en verdrietig te zijn. Accepteren is bevrijdend, het is ook de fundering om jezelf weer op te bouwen. De ruimte om alle stukjes van jezelf weer bij elkaar te schrapen en weer beter in elkaar te zetten. Nu 11 jaar later kijk ik terug en ben ik van mening dat te toekomst vol kansen ligt. Juist omdat ik dit allemaal heb doorstaan, en heb overleefd. Ik zet mezelf boven de meeste problemen die ik tegenkom en pak ze daadkrachtig aan. Maar ik geef mezelf ook 20% de ruimte om zo af en toe los te laten en dat is net zo bevrijdend.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en kennis
Herken jij jezelf? Wat is jouw ervaring of tip voor lotgenoten? Deel het hieronder in de comments. Ben jij benieuwd wat er allemaal voor jou mogelijk is? Tijdens jouw WIA traject of als je al een WIA uitkering hebt? Meld je dan aan voor een gratis grip op je leven matchcall via de oranje knop hieronder.